14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ - ΟΙ ΚΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΙΛ ΚΑΡΤΕΡ

Ο Μπιλ άνοιξε το ενσωματωμένο στον τοίχο χρηματοκιβώτιο κι έβγαλε από αυτό τις πέντε έγχρωμες πλαστικές κάρτες που είχε λάβει την ημέρα που του είχε ανατεθεί η αποστολή. Η μπλε κάρτα ήταν αυτή που επιβεβαίωνε την ταυτότητά του κι έδινε εντολή σε κάθε αμερικανό ή σύμμαχο να τον βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης. Οι κόκκινες  περιείχαν τους κωδικούς για την ενεργοποίηση των μονάδων φροντίδας της CIA στην Μεσόγειο, όπως κατ’ ευφημισμό ονομάζονταν οι ομάδες εκκαθαρίσεων της υπηρεσίας. Οι μωβ κάρτες περιείχαν τους κωδικούς άμεσης εμπλοκής των τακτικών αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην περιοχή. Αυτή ήταν ειδική εξουσία που είχε δοθεί στον Διευθυντή της CIA με μυστική προεδρική εντολή.

Άπλωσε τις κάρτες μπροστά του. Στην πορεία προς την πρεσβεία είχε διασκεδάσει το μυαλό του με τη σκέψη να χρησιμοποιήσει μία κόκκινη κάρτα και να δώσει εντολή για τερματισμό του Κονδύλη. Θα ήταν μια ταιριαστή απάντηση στις απειλές του και μία δίκαιη τιμωρία. Όμως ξεπερνούσε την εμπιστοσύνη που του είχε δείξει ο πρώην Διευθυντής, γιατί οι αποφάσεις αυτές έπρεπε να λαμβάνονται στην κορυφή.

Ενώ όμως θα άφηνε την τύχη της ελληνικής κυβέρνησης στην πολιτική ηγεσία, δεν θα άφηνε την απόφαση για χίλιες αθώες ψυχές στον Τζέιμς.

Ενεργοποίησε τον ασφαλή υπολογιστή που ήταν ενσωματωμένος στο γραφείο μπροστά του. Άνοιξε τον φάκελο: «Major Crisis Resources[1]».

Επέλεξε το εικονίδιο «USMTRUMED» το οποίο ήταν αρχικά για τη φράση: «Military Tactical Response Units – Mediterranean See[2]». Το πρόγραμμα του ζήτησε τον κωδικό Purple 0.

Έσπασε την πρώτη μωβ κάρτα. Μέσα υπήρχε ένα χαρτάκι με δύο κωδικούς. Πληκτρολόγησε τον πρώτο.

Ένας χάρτης της Μεσογείου εμφανίστηκε στην οθόνη. Στίγματα διαφορετικού μεγέθους και σχήματος έδειχναν τις θέσεις του αμερικανικού στρατού. Το μέγεθος του καθενός ήταν αντιπροσωπευτικό της δύναμης της μονάδας και το σχήμα έδειχνε το είδος της.

Εστίασε την προσοχή του σ’ ένα καράβι, νότια της Κρήτης. Πέρασε τον κέρσορα από πάνω. Μία ετικέττα εμφανίστηκε: «USS RAM (LHD-11) – WASP class amphibious assault ship[3]». Την πάτησε και διάβασε τα χαρακτηριστικά του σκάφους. Κούνησε ικανοποιημένος το κεφάλι του. Μετέφερε 2000 πεζοναύτες κι είχε χώρο για ακόμη 1000 άτομα. Επιπλέον, ήταν εξοπλισμένο με 6 ελικόπτερα Sikorsky CH53E – Super Stallion, το καθένα από τα οποία μπορούσε να μεταφέρει 50 ανθρώπους σε απόσταση 1000 χιλιομέτρων. Έκανε τους υπολογισμούς του. Για την εκκένωση της Γυάρου θα χρειαζόταν τρεις αποστολές των ελικοπτέρων με λίγο στρίμωγμα. Αν το καράβι ταυτόχρονα πλησίαζε στο νησί, ο χρόνος κάθε αποστολής θα μειωνόταν από 4 ώρες για την πρώτη σε περίπου ένα δίωρο για την τελευταία.

Χαμογέλασε ικανοποιημένος.

Έκανε δεξί κλικ πάνω στο σκάφος και διάλεξε από το μενού την επιλογή «Engage». Ένα μωβ πλαίσιο αναδύθηκε και του ζήτησε Κωδικό Επιπέδου C1. Το επίπεδο αυτό αντιπροσώπευε την ανώτατη βαθμίδα ασφαλείας της Υπηρεσίας και η ανάθεσή του γινόταν με προσωπική εντολή του Διευθυντή. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή είναι η τελευταία φορά που έχω τέτοια εξουσιοδότηση», σκέφτηκε, φέρνοντας το πρόσωπο του Τζέιμς στο μυαλό του.

Πληκτρολόγησε τον δεύτερο κωδικό της κάρτας. Το σύστημα του ζήτησε τις εντολές του κι εμφάνισε ένα πλαίσιο κειμένου μπροστά του. Ο Μπιλ συμπλήρωσε τα πεδία πληκτρολογώντας με προσοχή:

Το μωβ πλαίσιο κάλυψε την οθόνη. Του ζητήθηκε δεύτερος κωδικός C1. Ο Μπιλ έσπασε και την άλλη μωβ κάρτα. Το χαρτί μέσα της έγραφε: «Ο φέρων δρα με απευθείας εξουσιοδότηση του προέδρου των ΗΠΑ στην περιοχή της Μεσογείου και απαλλάσσεται με αμνηστία από κάθε νομική δίωξη για τις αποφάσεις του». Στο πίσω μέρος του χαρτιού υπήρχε μόνο ένας κωδικός με 27 αλφαριθμητικά ψηφία και σύμβολα. Τον πληκτρολόγησε με δάχτυλα που έτρεμαν. Όταν ολοκλήρωσε κοίταξε πάλι την οθόνη. Ο δείκτης του κρεμόταν πάνω από το ENTER.

Σκέφτηκε ότι μόλις δύο φορές στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιηθεί οι μωβ κωδικοί. Η πρώτη ήταν η εκτέλεση του Osama Bin Laden το 2011. Ολόκληρη σκηνοθεσία είχε γίνει για να αποδοθούν τα εύσημα της απόφασης, που στην πραγματικότητα είχε πάρει ο Άλαν Λόιντ, στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Η δεύτερη περίπτωση ήταν η εξαφάνιση της πτήσης MH370 το 2015. Η CIA είχε πληροφορίες ότι οι τρομοκράτες που είχαν καταλάβει το αεροπλάνο και το οδηγούσαν προς τη ναυτική βάση Diego Garcia ήταν εξοπλισμένοι μ’ έναν πυρηνικό μηχανισμό κατασκευασμένο βάσει κλεμμένων ρωσικών σχεδίων. Η υπηρεσία πληροφοριών του στρατού δεν είχε πειστεί κι είχε ζητήσει από τη CIA τις πηγές της. Ο Σταθμάρχης Ασίας της Υπηρεσίας είχε φρικάρει όταν είχε λάβει το επείγον αίτημα. Οι πηγές του ήταν ιερές και δε θα τις έδινε για κανέναν λόγο πουθενά, πολύ περισσότερο στον Στρατό. Αν και είχε και ο ίδιος σοβαρές αμφιβολίες για το αν η βόμβα θα λειτουργούσε πραγματικά, είχε προτιμήσει να μην αφήσει τα πράγματα στην τύχη και είχε χρησιμοποιήσει τις μωβ κάρτες. Ένας πύραυλος εδάφους αέρος είχε καταρρίψει το αεροπλάνο. Την ίδια μέρα Αμερική και Ρωσία (που ήταν συνυπεύθυνη για τη διαρροή των σχεδίων της βόμβας) είχαν συμφωνήσει να κουκουλώσουν την κατάσταση.

«Ήρθε η ώρα για την τρίτη αποστολή που θα μας εξιλεώσει για τους θανάτους της MH370», σκέφτηκε και πάτησε το ENTER.

[1] Μτφρ: Πόροι αντιμετώπισης μείζοντος κρίσης

[2] Μτφρ: Στρατιωτικές Μονάδες τακτικής ανταπόκρισης - Μεσόγειος

[3] Μτφρ: Αμφίβιο σκάφος επίθεσης – κλάσης WASP

1 ΜΑΡΤΙΟΥ – ΣΥΡΙΑ. ΟΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΜΟΘΙ

Ο Τίμοθι ξαναδιάβασε την αναφορά.

Κι όμως ήταν έτσι. Οι δημιουργοί ή οι διαχειριστές είχαν αφήσει με την αμέλειά τους ανοιχτή μία πόρτα - παράδεισο για κάθε αξιοπρεπή χάκερ. Επιπλέον, το πρώτο ANGEL διοικούσε τα αντίτυπά του, άλλα 5 ή 6 ρομπότ. Αρκούσε να χακάρει αυτό για να ελέγξει όλον τον στόλο. Ένα μπιπ τον ειδοποίησε ότι το κατέβασμα ολοκληρώθηκε. Διέκοψε την επικοινωνία.

Θα του έπαιρνε μερικές ώρες  να αναλύσει τα αρχεία που είχε κατεβάσει, αλλά ήταν βέβαιος ότι ο έλεγχος των ANGELs ήταν πια θέμα χρόνου.

Έκλεισε τα μάτια του και συλλογίστηκε. Η ώρα της ευθύνης είχε έρθει. Από την αρχή τον βασάνιζε η ερώτηση τι θα έκανε, αν πετύχαινε. Αν τους έδινε το ANGEL, θα τους ήταν μετά άχρηστος. Θα τον άφηναν να γυρίσει στο Λονδίνο με την Φαϊρούζα, ή θα τους εξαφάνιζαν; Κι αν ακόμη κρατούσαν το λόγο τους, πόσες ανθρώπινες ζωές θα χάνονταν; Τα ANGEL στην κατοχή των τζιχαντιστών θα άλλαζαν τον ρου της ιστορίας – ικανά να εξαπολύσουν τρομοκρατικές ενέργειες παντού στον κόσμο, να δολοφονήσουν ηγέτες, να αντιμετωπίσουν κάθε αεροπορία και να εισχωρήσουν σε πυρηνικά εργοστάσια και σιλό. Η Ισλαμική Αυτοκρατορία από τοπική δύναμη φανατικών τρελών θα γινόταν παγκόσμια υπερδύναμη.

Μέχρι τώρα η ερώτηση αυτή ήταν υποθετική και την απωθούσε από το μυαλό του με τη σκληρή δουλειά και την πολυτέλεια της αναβολής. Όχι πια. Έπρεπε να αποφασίσει.

Δεν ήθελε να τους βοηθήσει.

Ίσως η καλύτερη στρατηγική ήταν να κάνει καθυστέρηση. Όπως είχε κάνει στον αρχαίο ελληνικό μύθο η γυναίκα του Οδυσσέα. Όμως αυτός δεν είχε κάποιον να περιμένει.

Και η εικόνα της Φαϊρούζας στην πρωινή του επίσκεψη δεν έλεγε να βγει από το μυαλό του.

Η κοπέλα ήταν αδυνατισμένη και βρώμικη. Μύριζε παλιό ιδρώτα και το φόρεμά της ήταν κουρελιασμένο. Του είπε ότι δεν άντεχε άλλο. Δεν απάντησε στις ερωτήσεις του, τι εννοούσε. Απλά έγειρε πάνω του και δεν ξαναμίλησε μέχρι την ώρα της αναχώρησής του.

Η αλλόκοτη στάση της τον είχε τρομάξει.

Δεν ήθελε να χάσει τη Φαϊρούζα. Του προκαλούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τρυφερότητα στη σκέψη των ματιών της και της τρεμουλιαστής φωνής της. Και άγρια ιδιοκτησία όταν σκεφτόταν το λευκό βρακί της που είχε φανεί όταν η κοπέλα ακουμπούσε στο στήθος του με τα γόνατά της διπλωμένα πάνω του. Ήξερε ότι αν την έσωνε θα την ειχε δικιά του. Κι ότι θα άγγιζε το λευκό βρακί που φαινόταν πάντα καθαρό.

Βρέθηκε εγκλωβισμένος στον γνωστό, φαύλο κύκλο του διλήμματος και της παραλυτικής αναποφασιστικότητας.

Κολλούσε πάντοτε σε παρόμοιες καταστάσεις, ακόμη και για ασήμαντες αποφάσεις. Άρχισε να ταλαντεύεται μπρος πίσω στην καρέκλα του, με το μυαλό του να πετάγεται από τη μία επιλογή στην άλλη. «Να μιλήσω; Ίσως μας σκοτώσουν. Κι ίσως σκοτώσουν χιλιάδες. Να μη μιλήσω; Η Φαϊρούζα μπορεί να πεθάνει». Συνέχισε να ταλαντεύεται.